czwartek, 30 sierpnia 2012

Przeciążenie

Wczorajszy dzień był ciężki ale dziś jest bardzo podobnie. Zaczęło się od tego, że znowu wcześnie wstałem, a okazało się, że tym razem nie będziemy kopać od rana. I znowu chodziłem wkurzony i niewyspany przez kilka godzin. Gdy już zaczęliśmy pracować, był największy upał i z moimi czarnymi włosami ciężko było wytrzymać, ale to nie upał przeszkadzał najbardziej. Po wczorajszym dniu mam straszne zakwasy na plecach. Nigdy nie ćwiczyłem tej części ciała, więc to całkiem zrozumiałe, minus taki, że czuję się jak staruszek, nie mogłem się schylić, a tu jeszcze tyle pracy.

Gdy byłem w polu, zadzwonił do mnie Ł. i mówi, że muszę coś szybko zrobić, bo to bardzo pilne. Zwariować można. Gdy tylko skończyłem z ziemniakami, pobiegłem do siebie i zacząłem programować. Nie wiem, czy to ze zmęczenia, czy z przypadku, nic nie chciało mi wyjść, ciągle pojawiały się jakieś literówki, które wstrzymywały prace na dłuższy czas i niszczyły mój mózg. Dopiero godzinę temu skończyłem.

W międzyczasie odezwała się znajoma i jak to u Niej w zwyczaju, chciała przełożyć wycieczkę na niedzielę. Niech będzie, wszystko mi jedno. Zadzwonił też kolega z dawnej pracy i poprosił o pomoc w przeprowadzce. Oczywiście nic za darmo. Zgodziłem się tylko dlatego, że zapomniałem jak bardzo bolą mnie plecy. Jak sobie o tym przypomniałem wkurzyłem się sam na siebie.

Tydzień jest naprawdę uroczy. Wczoraj i dzisiaj było kopanie ziemniaków. Cały wieczór spędziłem na programowaniu, jutro muszę pojechać do Mojego Miasta i jeszcze więcej programować. Pojutrze przeprowadzka, a w niedzielę, tak, żeby wykończyć resztę mięśni - wycieczka.

To jeszcze nic, dzisiaj mama stwierdziła, że wyprowadzi się na jakiś czas do ciotki. Ciekaw jestem czy to zrobi.

Mam ochotę na duże, zimne piwo. Szkoda, że najbliższy sklep jest kilka kilometrów stąd. A czynnego o tej porze sklepu pewnie nie znajdę w promieniu dziesięciu kilometrów.

środa, 29 sierpnia 2012

Ziemniaki, kartofle, pyry...

...lub jakkolwiek inaczej. Te pospolite w Polsce rośliny zdominowały mój dzień.

Poszedłem spać koło piątej nad ranem, a już o ósmej obudził mnie tata z prośbą o pomoc przy zbieraniu ziemniaków. Niczego wczoraj nie mówił, więc zostałem niemiło zaskoczony. Zdążyłem wypić tylko herbatę i pobiegłem na pole. A tam, jak pewnie się domyślacie - ziemniaki. Z niewielkim przerwami pracowaliśmy do wieczora, a i tak zostało trochę pracy na jutro. W trakcie przerwy moi rodzice zdążyli się pokłócić o zupełnie bezsensowną rzecz. Z powodu kłótni obiadu nie było. więc przez dobre dziesięć godzin pracowałem niewyspany i głodny. Dopiero wieczorem zjadłem jakieś kanapki.

Jak każdy wie - niezwykłe zjawiska bardzo mnie lubią, więc to nie koniec ciekawostek. Napisała do mnie A. - tak bez powodu, ze standardowym tekstem "co słychać". Napisała również A2 - dowiedziałem się, że Jej narzeczony wie, że się całowaliśmy, chociaż nie zna szczegółów, co nie zmienia faktu, że jest na mnie baaardzo wkurzony. To jeszcze nie koniec. Rozmawiałem z A3, która zaczęła mi się zwierzać, że ma problemy ze swoim facetem i chce się spotkać. Tutaj powinienem napisać o innych dzisiejszych A. ale nie chcę wprowadzać zamieszania z oznaczeniami. Po prostu ręce opadają. W takich sytuacjach trzeba wynosić się do miasta, co też postaram się zrobić w piątek.

W planach miałem wycieczkę do odległego miejsca, ale chyba będzie musiała poczekać, aż skończę z ziemniakami. Nie ma nic lepszego od noszenia tam i z powrotem 50-co kilogramowego kosza... Tartar musi być niebem.

Szkolne wspomnienia

Ostatnie kilka dni to totalne lenistwo. Z pracy miałem do poprawiania parę drobnostek i na razie cisza. Skupiłem zatem swoją uwagę na trzech rzeczach - oddychaniu, jedzeniu i spaniu. Jak dobrze pójdzie, jutro zrobię sobie wycieczkę w poszukiwaniu wspomnień z dzieciństwa. Jest takie miejsce, które pamiętam jak przez mgłę i chciałbym je bardzo odnaleźć, ciekawe, czy się uda. Czeka mnie długa podróż.

Jeśli już w temacie wycieczek, to jeśli będzie ładna pogoda i nie stanie się nic nieoczekiwanego, to w sobotę idę w góry razem z koleżankami. Koniec siedzenia w jednym miejscu trzeba się gdzieś ruszyć.

Kończy się sierpień i wracają wspomnienia. Pamiętam jak zaczynałem we wrześniu szkołę, chyba jako jeden z nielicznych lubiłem ten dzień, wakacje były nudne, statyczne. A w szkole zawsze coś się działo. Początek września był zawsze różny, a to dlatego, że podstawówkę zaliczyłem chodząc do trzech szkół. W pierwszej klasie chodziłem do szkoły, w której pracowała moja mama. Druga i trzecia klasa to szkoła w mojej miejscowości, która już zresztą nie istnieje, bo nie ma dzieci. W mojej klasie były raptem cztery osoby i właśnie przez to nie ruszyła klasa czwarta. Moi rówieśnicy trafili do pobliskiej wsi, a ja stwierdziłem że spróbuję czegoś bardziej ambitnego, co mi na szanse na lepsze liceum. Początkowo było ciężko z dojazdami i w ogóle z egzystencją, bo nikt nie lubił nowych. Szybko się to jednak zmieniło, gdy co niektórzy mieli problemy z nauką...ale nie chcę odchodzić od tematu.

W tej trzeciej szkole pierwszy dzień nauki był dość podobny - najpierw spotkanie na sali gimnastycznej, godzina nudzenia nauczycieli(nie wiem o czym można tyle mówić na początku roku), pierwszy dzwonek i rozejście się do sal. O ile w czwartej klasie nie znałem nikogo i miałem problemy ze znalezieniem sali, o tyle kolejne lata były całkiem miłe. Nasza wychowawczyni jest bardzo mądrą kobietą, więc myślę, że miałem szczęście. Jej mąż też uczył w szkole i niestety zmarł, gdy chodziłem do szóstej klasy. To było wyjątkowo przykre, bo lubiłem tego nauczyciela i nie raz z nim rozmawiałem o rzeczach nie związanych ze szkoło. Było mi żal wychowawczyni, bo z jednej strony zmarł Jej mąż, z drugiej strony dzieciaki ciągle Ją przezywały. Podziwiam tą kobietę, że jakoś sobie poradziła.

Najbardziej lubiłem jednak nauczycielkę od matematyki. Lubiłem też ten przedmiot i robiłem mnóstwo dodatkowych zadań. Nauczycielka poświęcała swój prywatny czas(nikt Jej za to nie płacił) by siedzieć ze mną po lekcjach i razem ze mną rozwiązywać zadania. To oczywiście zaowocowało dobrymi rezultatami w różnych konkursach, ale wtedy byłem zdolniejszy i bardziej pracowity, a nauka była ciekawsza.

No właśnie, przypomniało mi się, że z końcem sierpnia miałem się odezwać do koleżanki z czasów podstawówki. Koleżanka mieszka w Moim Mieście i jak pewnie się domyślacie ma na imię A(o bogowie!)

W czwartek, albo piątek jadę do Mojego Miasta. Dopiero jak tam, będę postaram się zorganizować czas. Mam nadzieję, że Od poniedziałku będę miął więcej pracy...

czwartek, 23 sierpnia 2012

Niewyjaśniona śmierć w mojej rodzinie

Mam gdzieś sprawę K. Ja muszę pisać i publikować, to stało się częścią mojego życia do tego stopnia, że nie potrafię bez tego normalnie funkcjonować. Z tego też powodu publikuję właśnie kilka wpisów, które systematycznie tworzyłem.

Mam dłuższy urlop, co najmniej do przyszłego tygodnia. Szef na razie nie ma dla mnie zajęcia i chyba trochę olewa sprawę z racji swojego urlopu. Ja chętnie trochę poleniuchuję, ale oby nie za długo.

Dzisiaj byłem samochodem w pobliskim mieście, musiałem odwieźć gdzieś tatę. Wracając zahaczyłem o sklep spożywczy. Obserwowałem ludzi robiących zakupy i poraziła mnie ich wiejska stereotypowość. Dzieci przez dobre kilka minut myślały jakie chipsy wybrać, jakiś pijaczek wybierał najtańsze, dostępne piwo, a wkurzona na cały świat 60-cio latka bez przerwy o coś pytała sprzedawczynię, a gdy wybierała chleb, to najpierw musiała ugnieść chyba każdą bułkę, mimo, że były identyczne. Ostatecznie i tak nie kupiła bułek, tylko chleb. Chyba ta kobieta najbardziej mnie zirytowała, zwróciłem uwagę na jej upier***one czymś czarnym ręce.

W dużych miastach nie jest lepiej. Kiedyś, będąc na zakupach w hipermarkecie, widziałem jak pracownik sklepu wkładał do pojemnika z bułkami bułkę, która chwilę wcześniej leżała na ziemi i została przypadkowo kopnięta przez przechodzącego faceta. Mniam!

Wieś zaczyna mi się nudzić. Jest fajna, jeśli jest daleko. Tak jest chyba ze wszystkim. Niestety wieś jest trochę jak obóz - nawet jeśli przejdę się trochę dalej, czuję się tak, jakbym był w tym samym miejscu. Nie chodzi o kwestię jednorodności krajobrazu, bo tak nie jest, ale o brak ludzi. W promieniu kilometra nie ma osoby z którą mógłbym ciekawie porozmawiać. Większość to dewoci, albo wiejscy pijacy, z poziomem inteligencji nie przekraczającym 50. Myślę, że nikt mi nie zarzuci tego, że atakuję wiejski folklor, czy naśmiewam się z ludzi. Folkloru w tym lokalnym społeczeństwie nie ma żadnego, a i człowieczeństwa w tych ludziach niewiele...a może za dużo? Picie wódki i nic nie robienie to bardzo ludzkie zajęcie...

Lubię za to bardzo rozmawiać ze starszymi ludźmi, którzy pamiętają czasy przed Drugą Wojną Światową. Takich osób jest coraz mniej, ale ich historie są bezcenne. Kiedyś dziadek opowiadał mi jak to w dzieciństwie bawił się niewypałami po I WŚ. Wtedy stracił trzy palce, ale jakoś na nikim nie zrobiło to większego wrażenia. Wtedy łatwiej było o wszelkiego rodzaju urazy. Moja babcia z kolei opowiadała mi to, co usłyszała od swojej babci, czyli krótką opowieść, jak chłopi zbuntowali się i cięli połami swoich "Panów". Powiedziałem babci, że to była prowokacja Austriaków, którzy dążyli do zlikwidowania polskiej inteligencji. Nawet nie była świadoma i nigdy o to wcześniej nie pytała. Na wsi jest prosta zasada - jak ludzie coś robię, to trzeba robić to, co oni. Tym sposobem wymordowano dużą część polskiej szlachty. Bunt miał tak szeroki zasięg, że sami Austriacy musieli zaingerować. Nie wspominam już o brutalności. Często całym rodzinom odcinano głowy, gwałcono kobiety, palono dwory. Mam nadzieję, że żaden mój przodek nigdy nie był w to zaangażowany.

Inna historia dotyczy IIWŚ. Jak wiadomo, po rozbiciu Armii Polskiej, Niemcy zaczęli okupować kraj, a duża część Polaków przeszła do partyzantki. W mojej okolicy oddziały partyzanckie były wyjątkowo aktywne i nieraz atakowały Niemców. Po jednej z takich akcji Niemcy się wkurzyli i postanowili wybić ludność kilku okolicznych wiosek, w tym ludność wioski w której mieszkała moja babcia. Mordowano wszystkich, łącznie z dziećmi i starcami, ludzie kładli się w fosach i udawali martwych, byleby nie zostali rozstrzelani. W domu rodzinnym mojej babci akurat znajdowała się jakaś starsza kobieta z małym dzieckiem. Ciężko mi teraz sobie przypomnieć jaka to do mnie rodzina, być może była to moja prababcia z siostrą babci. Dom pewnie by spłonął, tak jak wszystkie inne, gdyby nie to, że miał się nim zająć młody, niemiecki żołnierz, który sam był bardzo przestraszony tym co się dzieje, a widząc płaczącą kobietę z dzieckiem, po prostu uciekł. Tylko dwa domy ocalały.

Idąc chronologicznie, przedstawię na koniec historię mojego wujka ze strony mamy. Był najmłodszy z pięciorga rodzeństwa. Był też najbardziej uzdolniony, pisał wiersze, które zachowały się aż do teraz i znajdują się obecnie w moim domu. Wrażenie robi fakt, że ta jego artystyczna działalność zaczęła się bardzo wcześnie. Zresztą nie miał dużo czasu, bo zmarł w wieku 16-stu lat. Możliwe, że należał do jakiejś tajnej organizacji artystycznej, ktoś coś mi o tym wspominał, ale ciężko cokolwiek ustalić, słyszałem różne wersje. W każdym razie pewnego dnia wybrał się na basen do pobliskiej wsi. "Basenem" był i jest zwykły zbiornik wodny, który powstał wzdłuż przepływającej rzeki. Wujek już nie wrócił ze swojej wyprawy. Został znaleziony martwy na dnie basenu, w kałuży krwi. Oficjale wersja milicji była taka, że wujek się utopił. Problem w tym, że topielec wypływa na powierzchnię i może to stwierdzić nawet dziecko. To nie koniec ciekawostek. Gdy przy basenie znajdował się tłum gapiów, w pewnym momencie jakiś facet zaczął krzyczeć: "Ja wiem, ja widziałem co się stało!". Milicja szybko go zatrzymała i nikt z mojej rodziny więcej się nie dowiedział. Jeden z milicjantów przez długi czas odwiedzał mojego dziadka i dziwnie się zachowywał, nie tylko w Jego towarzystwie. Mało tego, przy basenie milicja obiecała przyjechać wieczorem do domu mojej rodziny i spisać protokół - nikt się nie zjawił. Ta sprawa wyjątkowo mnie drażni i nie daje mi spać. Moja mama, wujek i ciotki powinny się tym zainteresować - zaraz po upadku komunizmu, trzeba było coś z tym zrobić! Rozmawiałem o tym z ciotką zakonnicą, ale Ona olewa sprawę, twierdząc, że taka była wola boża. No ja pier***e! Jak tak można podchodzić do kwestii śmierci własnego brata! Moja mama, druga ciotka i wujek też wykazują się brakiem jakiegokolwiek działania. Ja sam nie bardzo mogę coś zrobić, bo nie mam żadnych dowodów, dziadek i babcia nie żyją, a rodzinie nie chce się za przeproszeniem ruszyć dupy. Po wujku pozostało tylko parę zdjęć, grób i wiersze... Jest jeszcze jedna rzecz, z którą muszę coś zrobić - znam imię i nazwisko wcześniej wspomnianego milicjanta...

środa, 22 sierpnia 2012

Wieczorne spotkanie z sympatyczną koleżanką

Wczorajsze spotkanie uważam za udane. Długo rozmawialiśmy o poważnych i mniej poważnych rzeczach. Nie piliśmy dużo, byliśmy za bardzo zajęci rozmową.

Muszę przyznać, że lubię tą koleżankę i fajnie się dogadujemy. Mamy podobne zainteresowania i podobne poglądy. Ona obecnie zajmuje się uczeniem obcokrajowców języka polskiego. To zabawne, bo miewa zajęcia np. z Niemcami, a niemieckiego w ogóle nie zna. Ciekawy sposób na biznes.

Około dwóch miesięcy temu koleżanka rozstała się ze swoim chłopakiem i równocześnie moim znajomym. De facto jest wolna, ale myślę, że nie ma co podrywać, wytworzyła się między nami taka specyficzna więź przyjacielska i ciężko byłoby to zmienić, aczkolwiek umówiłem się z Nią na wycieczkę gdzieś w okolice Mojego Miasta, mam nawet pomysł na trasę.

A dzisiaj powinienem pracować, a zamiast tego zmarnowałem cały dzień. Spałem dość długo, a potem pojechałem na wieś. Gdy już wróciłem, byłem zbyt zmęczony, żeby zrobić cokolwiek. Wysokie temperatury nie sprzyjają programistom. W moim pokoju na poddaszu jest tak gorąco, że ciężko się poruszać.

Kiepsko u mnie z finansami pod koniec miesiąca, mam nadzieję, że wypłata będzie na czas. A ja mam zaplanowane jeszcze dwa spotkania w tym miesiącu, na których poleje się dużo alkoholu,a co za tym idzie - również pieniędzy.

poniedziałek, 20 sierpnia 2012

Niezrealizowane spotkanie

Wróciłem do Mojego Miasta. To chyba dobrze mi zrobiło. Okazało się, że współlokator już się wyprowadził. Zaraz po powrocie postanowiłem trochę posprzątać. Sprzątałem kilka godzin, ale mój pokój bardzo tego potrzebował. Po odsunięciu łóżek byłem przerażony. Pod nimi rozwijała sie już obca cywilizacja. Po sprzątaniu poszedłem do kierowniczki zapłacić za akademik. Kobieta nie robiła żadnych problemów, ucięliśmy sobie nawet dłuższą pogawędkę.

Miałem ochotę napić się piwa z koleżanką, więc napisałem do Niej. Zgodziła się, umówiliśmy się na 20. Później niestety przeniosła spotkanie na jutrzejszy dzień, ale obiecała przynieść placek.

S. dopiero teraz wrócił do akademika. Po wypadzie nad morze pojechał bezpośrednio do domu. Z tego, co opowiadał, wyjazd mu się nie udał. Siedział cały czas z dziewczyną w jakimś ośrodku i pił wódkę. Na zewnątrz ciągle padało. Mówiłem mu dwa tygodnie temu, żeby z tym poczekał. Mógł mnie posłuchać. W weekend miał wesele kogoś z rodziny, podobno jego brat pobił się z jakimś uciążliwym facetem. S. odebrał dzisiaj nowy dowód osobisty, poprzedni zgubił na wyprawie w Pieniny. Fajnie wyglądała jego rozmowa z kobietą od dowodów osobistych:
- Proszę oddać stary dowód osobisty.
- Zgubiłem.
- To w takim razie poproszę zaświadczenie o tym, że zgubił pan dowód.
- Zgubiłem.
I jak można mu w czymkolwiek zaufać?

Dziwnie się czuję w tak czystym pokoju, dziwnie, ale dobrze. Gdybym sprzątał częściej, porządek nie sprawiałby mi takiej przyjemności. Mam zamiar zrobić sobie dzisiaj wieczór lenia i obejrzeć jakiś serial. Dzięki żaluzjom i wiatrakowi, w pokoju panuje przyjemny chłód, a w lodówce mam spory zapas piwa...

niedziela, 19 sierpnia 2012

Słoneczna niedziela

Tymczasowo nie będę publikował tego co napiszę. To chyba najlepsze co mogę teraz zrobić.

Wczoraj i przedwczoraj kończyłem robić projekt. Jutro pewnie dowiem się co dalej, a dzisiaj nareszcie miałem czas odpocząć. Najpierw zrobiłem sobie długi spacer po ogrodzie i sadzie. Drzewa w sadzie aż uginają się od jabłek, więc postanowiłem im trochę ulżyć i zjadłem kilka. Gdy już się najadłem stwierdziłem, że pójdę na grzyby. Tata mnie zaskoczył dając mi piwo na drogę, to bardzo miłe.

Chodząc po lesie piłem zimne piwo i nuciłem sobie piosenkę "Scorpion flower". Pierwszy raz w tym roku byłem na grzybach i od razu przyniosłem do domu rekordowy zbiór. Znalazłem trzy gigantyczne prawdziwki! Dwa z nich były nierobaczywe. Wszystkich grzybów było prawie dwa kilogramy. To dziwne, że w tak gorący dzień jest tak dużo grzybów. Byłoby więcej, ale większość znalezionych była robaczywa. Wszystko zostało zamrożone, w zimie zrobię sos:)

Jutro planuję pojechać do Mojego Miasta. Muszę zapłacić za akademik, a poza tym mam ochotę napić się piwa ze znajomymi. Tak długo ich nie widziałem, że mam spore obawy, czy akademik nadal istnieje. S. wrócił z urlopu, ciekaw jestem czy bardzo go zlało. Ciekaw jestem też, czy mój współlokator już się wyprowadził.

piątek, 17 sierpnia 2012

Do K.

Wczoraj był bardzo ciekawy dzień. Chodziłem po całej okolicy, zjadałem owoce, trochę pobiegałem, a na koniec położyłem się na trawie i tak sobie leżałem patrząc w niebo. Wieczorem oglądałem jakiś głupi serial.

Niestety dzisiaj od rana praca. Musiałem zrobić dużo rzeczy, pracowałem do 20.00. Jutro zapowiada się ciąg dalszy. Najbardziej fascynujące są momenty, kiedy wszystko działa i nagle, po kliknięciu w coś, wszystko się sypie. Czasami nie trzeba klikać.

Niepokoją mnie statystyki dotyczące tej strony. Podejrzewam, że K. odwiedza mojego bloga. Zaczyna mnie już to męczyć. Droga K. jeśli to czytasz, co jest bardzo prawdopodobne, zrozum, że robisz mi tym samym olbrzymią przykrość. Nie chce mi się zmieniać po raz kolejny adresu. Zasada jest prosta - nie chce, żeby moi czytelnicy mieli kiedykolwiek okazję ze mną się spotkać. Oczywiście to się może kiedyś zmienić, ale wiąże się to z zaufaniem.

środa, 15 sierpnia 2012

Cztery dni po weselu

Moi Drodzy! Długo nie pisałem i chyba najwyższy czas, żeby nadrobić zaległości. Zdaje się jednak, że rzadkie pisanie jest dobrym sposobem na promowanie bloga. Patrząc na statystyki, widzę, że każdy kolejny "bezpostowy" dzień przynosił większą ilość odwiedzin.

Zacznę od ślubu mojego kuzyna. Standardowo, ja byłem tym, który miał odnaleźć miejsce docelowe i trafić pod wskazany adres. Na szczęście nie było problemów z odnalezieniem kościoła. Jakoś wytrzymałem mszę, a później trzeba było jechać do restauracji w innej miejscowości. Tam też udało się trafić. Dogadałem się z bratem, że w drodze powrotnej On prowadzi.

Na wesele miałem pójść z koleżanką, niestety w ostatnim momencie okazało się, że nie może, bo Jej mama zachorowała. Nie było wyjścia, zapowiedziałem się, więc pojechałem tam sam. Ludzi było sporo, w większości rodzina, ale nie tylko. Jeden poziom nie wystarczył, stąd decyzja o wynajęciu dwukondygnacyjnego budynku. Ponadto było bardzo ekskluzywnie, na karcie dań było dużo francuskich potraw, a obsługa zachowywała się bardzo profesjonalnie. Kuzyn musiał wydać majątek. Szkoda tylko, że muzyka nie przypadła mi do gustu, ciężko jednak zaspokoić wszystkich gości.

Z racji braku partnerki, głównymi zajęciami na weselu była rozmowa z rodziną i picie. Dużo rozmawiałem z wujkiem, ojcem pana młodego. Ma on zabytkową, ponad stuletnią kuźnię, w której jest pełno najróżniejszego sprzętu, nie tylko kowalskiego. Wujek jest bardzo uzdolniony - nie dość, że jest świetnym mechanikiem i potrafi naprawić każdy pojazd, to jeszcze ma niezwykły talent kowalski. To co potrafi zrobić z metalu, nie da się opisać żadnymi słowami. Potrafi zrobić wszystko, robił nam nawet stojak do choinki, do tej pory go używamy. Stojak to trzy metalowe krasnale, które trzymają dużego muchomora(w którym jest otwór na pień choinki), a wolne dłonie mają uniesione do góry, w taki sposób, by mogły one podtrzymywać drzewko.

Próbowałem przekonać wujka, żeby wrócił do kowalstwa, bo mógłby nieźle zarobić, ale on upierał się, że za długo już nic nie robił. Szkoda, nie ma teraz już kowali, którzy korzystają z tej techniki, którą zna wujek. To chyba ostatni kowal starego pokolenia, przynajmniej w naszych okolicach.

Rozmawiałem też z innymi członkami naszej rodziny, ale te rozmowy nie były już tak ciekawe. Ciekawe były jednak wydarzenia, które miały miejsce. Już na starcie dzieci kuzynki, nalały sobie do kieliszków wody i piły "małe zdlówko". Później któreś dziecko wzięło do ręki szklankę i pyta drugiego: "blacisku, moze napijemy się duzego zdlówka?" Te dzieci są przezabawne:)

Jakiś tam kuzyn postanowił się z kolei upić. Pił właściwie bez przerwy, a później demolował swoimi tanecznymi partnerkami całą salę. Długo dotrzymywałem mu towarzystwa w piciu, ale z obawy przed utratą przytomności, troszkę zastopowałem.

Gdy byłem już całkiem pijany tańczyłem z kilkoma kuzynkami i żoną pijanego kuzyna. Pochwalę się, bo stwierdziły, że bardzo dobrze tańczę. A ja teraz dziwię się, że tańczyłem do weselnej muzyki, to musiało dziwnie wyglądać.

Na weselu dowiedziałem się, że siostra i brat nałogowo palą papierosy. Do tej pory myślałem, że to sporadyczne, ale jak zaczęli się pytać kto ma papierosy, to niemiło mnie zaskoczyli. Brat poszedł do sklepu tylko po to, żeby kupić paczkę papierosów. Szczerze mówiąc czułem się niezręcznie w tej sytuacji.

Zakończyliśmy imprezować i tak jak brat obiecał, odwiózł nas do domu. Zanim wyszliśmy, obiecałem co niektórym, że odwiedzę ich w najbliższym czasie. W końcu trzeba odświeżyć kontakty z rodziną.

Po powrocie do domu okazało się, że mama nie spała. Pierwsze pytanie, które mi zadała - "piłeś?". Chyba nie widziała mnie nigdy pijanego i pewnie stąd to pytanie, ale znowu bez przesady, to było wesele, a ja byłem na tyle trzeźwy, że nie plątałem języka ani nóg.

W niedzielę był niewielki kac, który polegał na tym, że nic mi się nie chciało robić. W poniedziałek miałem mieć wolne, ale o 12. zadzwonił szef i chciał, żebym mu coś zrobił na wtorek. Nie sądziłem, że będzie z tym aż tak dużo pracy. Nie licząc jazdy do Mojego Miasta, pracowałem praktycznie non stop do 8 rano dnia kolejnego. Nic nie spałem i musiałem od razu jechać do pracy. Na miejscu dowiedziałem się, że to nie takie pilne...

We wtorek wieczorem szef miał pojechać na urlop, więc stwierdziłem, że nie będę siedział w Moim Mieście, bo trochę opustoszało, tylko pojadę do domu i będę pracował zdalnie, a przy okazji trochę odpocznę. Jak postanowiłem, tak zrobiłem. Z tym, że zaraz to ściągnięciu plecaka zasnąłem i obudziłem się dopiero dzisiaj o dziewiątej. Odespałem to szaleństwo, ale czekało mnie kolejne.

Do domu przyjechała ciotka zakonnica. Co można się z tego spodziewać? Były kłótnie dotyczące religii, spadku pozostawionego przez babcie i inne niekatolickie zachowanie. Ciotka jest bardzo nietolerancyjna, a swoje zachowanie usprawiedliwia ogólną słabością istoty ludzkiej. Bardzo wygodne rozwiązanie. Ponadto potrafi mówić bardzo niemiłe rzeczy. Ciekaw jestem ile jest takich osób w zakonach. Ciotka wkurzyła mnie do tego stopnia, że powiedziałem Jej wprost, że nie wierzę w boga, nigdy nie uwierzę, a jak dalej będzie się tak zachowywać to specjalnie przyjmę islam, prawosławie, albo jakąś inną religię. Oczywiście nie mam zamiaru poprawiać statystyk jakiejkolwiek religii, chodziło mi o święty spokój. Nie mam zamiaru być terroryzowanym we własnym domu przez osobę, która przez całe życie była zamknięta w zakonie.

Potrzebuję izolacji. W domu nie mogę na to liczyć, w Moim Mieście z kolei zbyt dużo się dzieje. Popracuję trochę, a później zobaczę, z pieniędzmi będzie więcej możliwości.

sobota, 11 sierpnia 2012

Za chwilę ślub

Za dwie godziny jadę na ślub kuzyna. Wczoraj przyjechałem do domu. Natura sprawiła, że mam bardzo liczną rodzinę. Nie lubię takich masówek, ale w końcu trzeba dbać o dobre kontakty z rodziną.Pogoda trochę się nie udała, może choć na chwilę przestanie padać.

Wczoraj, idąc drogą do domu spotkałem psa, który akurat mnie wyprzedzał. W pewnym momencie pies się zatrzymał i zaczął biec w przeciwną stronę. Gdy doszedłem do zakrętu, zrozumiałem dlaczego. W naszą stronę zmierzały trzy olbrzymie psy. Trochę się przestraszyłem, ale na szczęście nie były mną zainteresowane. Chwilę później usłyszałem ujadanie i kwilenie. Znając życie, ten mały pies został zagryziony. Takie psie gangi robią się coraz bardziej niebezpieczne. Ludzie z miasta zostawiają tutaj psy, które dziczeją i atakują wszystko co się rusza. Pewnie jak pożrą jakiegoś człowieka, to dopiero ktoś się tym zainteresuje. Na razie ludzie sobie z nimi radzą, wystarczy kamień, albo kij, ale co jeśli kiedyś to nie wystarczy?

Po powrocie do domu, całą resztę dnia spędziłem na pisaniu formularza, który pozwoli na proste dodawanie opisów filmów do bloga. Jeszcze nie skończyłem, ale 70% jest zrobione.

W tym tygodniu szef jedzie na urlop, ciekaw jestem jak będzie wyglądała praca, mam nadzieję, że będzie coś do roboty.

czwartek, 9 sierpnia 2012

Pan Menel

Trzy godziny trwało moje gotowanie, zrobiłem z tonę panierowanej cukinii i nakarmiłem cały akademik.Takie gotowanie sprawia mi olbrzymią radość, a jak jeszcze ludziom smakuje to...bellissimo, jakby to powiedział Makłowicz. Wcześniej zrobiłem kompot z jabłek.

Projekt, który robię jest już w 60% gotowy, nie sądziłem, że pójdzie tak szybko. Dzisiaj dostałem listę poprawek, które trzeba zrobić. Zaskoczyłem szefa, bo wyrobiłem się w pięć godzin.

Wracając z pracy miałem przyjemność natknąć się na ciekawego jegomościa z gatunku menelowatych. Rozbawił mnie już sam sposób nawiązania kontaktu. Z daleka zaczął krzyczeć, pytając która godzina. Odpowiedziałem i czekałem na dalszy przebieg wydarzeń, bo wiedziałem, że na pytaniu o godzinę się nie skończy. Gość zaczął mnie przepraszać, że mnie zatrzymał i zapytał czy jestem z okolicy. Odpowiedziałem, że tak. Ten na to wyrecytował nauczoną formułkę, o tym, że mieszka blisko uczelni, w którymś tam bloku, wraca właśnie z pracy, zapomniał portfela z dokumentami i kluczy, i ma przy sobie tylko sześć złotych(tu wyciąga dwie monety z kieszeni). Mówi, że jest nałogowym palaczem i potrzebuje 1.70  do najtańszej paczki papierosów. Cała sytuacja trochę mnie rozbawiła i przyznam, że zaskoczyła. Pan Menel wymyślił naprawdę barwną historię, która ma sugerować, że jest porządnym, pracującym człowiekiem z ludzkimi słabościami. Próbował nawiązać więź, mówiąc o tym, że też blisko mieszka. Iście psychologiczne podejście! Jak tak dalej pójdzie, to psycholodzy będą mieć sporą konkurencję.

Coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że mój współlokator jest dziwny. Myjąc swoje naczynia, umyłem przy okazji jego. Następnego dnia zagadał do mnie: "Przepraszam Cię, mam pytanie. Czy Ty myłeś wczoraj moje naczynia?" Trochę mnie zatkało, bo nie widzę w tym nic dziwnego, a zważywszy na formę Jego wypowiedzi, nie wiedziałem co powiedzieć. Potwierdziłem Jego przypuszczenia, a On na to: "Oooo, to dziękuję". Bardzo miłe to z jego strony, no ale...

Jutro mam wolne, więc dzisiaj obejrzę jakiś film, może tym razem komedię, już dawno nie widziałem żadnej komedii.

wtorek, 7 sierpnia 2012

Spotkanie po latach

Pracuję bardzo intensywnie, ale szef jest zadowolony, nie mówi mi tego wprost, ale powiedział moim kolegom, że bardzo mu się podoba projekt, który zrobiłem. Powiedział też, że jak skończymy to, co teraz mamy na głowie, to będzie trzeba wypić jakąś wódkę :-)

Poza tym, że szef jest zadowolony, to wczoraj byłem tak zmęczony, że dzisiaj zaspałem do pracy. Zamiast obudzić się o 7. obudziłem się o 10. Na szczęście wszyscy mają gdzieś kwestię punktualności.

Gdy wracałem z pracy tramwajem, stała się rzecz niezwykła. Spotkałem koleżankę - A7854, którą widziałem jakieś siedem lat temu. Chodziliśmy razem do gimnazjum kilkadziesiąt kilometrów od Mojego Miasta.

To spontaniczne spotkanie bardzo poprawiło mi humor. Zawsze lubiłem tą koleżankę. Teraz dowiedziałem się, że skończyła studia, pracuje gdzieś w biurze, a niebawem jedzie na wakacje do Hiszpanii. I pomyśleć, że gdy razem chodziliśmy do szkoły, ja byłem najlepszym uczniem w klasie i drugim w szkole, a teraz co? Ona jeździ po Europie, a ja wciąż męczę się ze studiami. Nie wypominam Jej tego, wręcz przeciwnie, cieszę się, że dobrze się Jej powodzi, ale to dla mnie pewna wskazówka, żeby bardziej się starać. Umówiliśmy się na piwo po Jej powrocie, chętnie powspominam dawne czasy i dowiem się czegoś więcej.

Kilka dni temu dowiedziałem się, że moi znajomi wpadli na ciekawą nazwę dla projektu informatycznego. Udało się ją nawet wdrożyć. Kto jest spostrzegawczy zrozumie, że w nazwie "Collection hiber utilities jar" kryje się mały haczyk...

Kolega z pracy - Ł, Kupił dzisiaj jedną brzoskwinię za 3 złote. Pytałem Go, czy była przynajmniej dobra... Wracając sprawdziliśmy cenę tych brzoskwini, okazało się, że kosztują 3.50 za kilogram.

Interesująca jest sprawa kontroli biletów, ostatnio zdarzają się prawie codziennie. Dzisiaj byłem świadkiem, jak kontroler złapał sześcioosobową grupkę turystów, który kupili bilety, ale ich nie skasowali. Nie ponieśli żadnych konsekwencji i to nie z powodu problemów komunikacyjnych. Okazuje się, że kontrolerzy bardzo dobrze znają język angielski. Gość naprawdę zrobił na mnie wrażenie. Nie dość, że płynnie rozmawiał, to jeszcze miał ładny, brytyjski akcent i używał bogatego słownictwa.

A teraz piwo i odpoczynek. Nie robię dzisiaj nic więcej!

Rozbieżny kursor

Prowadzenie bloga przy regularnej pracy wcale nie jest takie proste. Co jak co, ale od wczoraj praktycznie w ogóle nie mam czasu. Z całej doby ubyło mi kilka godzin, to poważny problem, a pisanie również zajmuje trochę czasu...

Wracając w niedzielę do Mojego Miasta miałem okazję obserwować wracających z Woodstocku ludzi. Okazuje się, że było tam dużo moich znajomych, więcej niż się spodziewałem, szkoda, ze nie miałem okazji być z nimi. 

Mój nowy współlokator powoli przyzwyczaja się do otoczenia. Obserwując Go, czuję się jakbym obserwował płochliwe zwierze, które ktoś próbuje udomowić. Może to dziwne porównanie, ale dość trafne, facet jest bardzo nieśmiały.

Znowu kłóciłem się z MoD. Najpierw próbował mi mówić jak mam programować, a później próbował przekonać do tego, że czerwone wino powinno się chłodzić. Nie cierpię pić zimnego czerwonego wina, to zabija jego smak, poza tym wina czerwonego się nie chłodzi, w przeciwieństwie do białego.

Dzisiaj był dzień zakupów i znowu przywiozłem ze sobą dużo niepotrzebnych rzeczy. Najważniejsze, że same zakupy były bardzo zabawne i poprawiły mi humor. Kupiłem wielkiego arbuza i być może zaraz go zjem.

Po zakupach dokończyłem to, czego nie zdążyłem zrobić w pracy. To cholernie wciąga, gdy mam coś niedokończonego na głowie, to ciągle o tym myślę i nie potrafię normalnie egzystować. Druga strona medalu jest taka, że ciągłe myślenie bardzo męczy fizycznie, przez to trzeba dużo spać. Jest na tyle źle, że myli mi się kursor z chodzącą po ekranie muchą. Czas na herbatę.


niedziela, 5 sierpnia 2012

Antypowstanie

Przed chwilą miało miejsce niezwykłe zjawisko. Gdybym wierzył w UFO, pewnie bym tak to określił. Wysoko na niebie pojawiły się cztery bardzo jasne czerwone punkty. Przypominało to wystrzelenie racy, z tym, że wysokość była zbyt duża, a poza tym owe punkty nie opadały, poruszały się powoli w górę, a po pewnym czasie znikły. Bardzo ciekawa sprawa, sprawdziłem internet i nie znalazłem niczego, co by mogło uzasadniać to zjawisko, może jutro czegoś się dowiem. Szkoda, że było za ciemno, aby zrobić zdjęcia.

Gdy w piątek przyjechałem do domu, otworzyłem gruby list z banku. Okazuje się, że zmienia się regulamin. Pierwsze, na co zwróciłem uwagę, to czas w jakim można wypowiedzieć umowę - mijał dokładnie wczoraj. Druga przerażająca rzecz, to ilość informacji którą dostałem. W załączniku była spora książeczka, a w niej, na wszystkich stronach, drobną czcionką zapisane były wszystkie możliwe regulaminy. Nie dało się tego czytać. Po pierwszej stronie, miałem ochotę spalić ten list.

Zapomniałem ostatnio napisać, ze do mojego pokoju sprowadził się nowy współlokator. Nawet nie pamiętam jego imienia. Wydaje się być...uległy. To typ nieśmiałego człowieka, który ciągle przytakuje i niczego nie powie od siebie. Będę z Nim mieszkał przez dwa tygodnie, później kończy praktykę.

Dzisiaj pomagałem bratu z konfiguracją LaTeX-a. Namęczyłem się okropnie, ale udało się zrobić coś sensownego. Później konfigurowałem na swoim komputerze debuggera PHP na swoim komputerze. Teraz będzie o wiele łatwiej wyłapywać błędy.

Od jakiegoś czasu popularny stał się temat Powstania Warszawskiego. Jestem pewien, że jeszcze kilka lat temu nikt tego tak bardzo nie przeżywał. Gdzieś przeczytałem wypowiedź jakiejś ważnej osobistości narzekającej na to, że podczas Euro Polacy byli wielkimi patriotami, a teraz nic. Powiem tak - Ci "patrioci" są godni potępienia, a i facet nie zasługuje na brawa. Skąd takie stanowisko? Już tłumaczę.

Kibice - hipokryci, hipokryci, hipokryci. Jako jeden z niewielu mogę teraz z czystym sumieniem śmiać im się w twarz. Ich zachowanie jest jest jednak dla mnie zaskoczeniem, powiedziałbym, że ich obojętność na historię jest całkiem naturalna.

Niezadowolony Facet - Nie wiem dlaczego ten gość próbuje na siłę podnieść znaczenie Powstania Warszawskiego. Bez urazy drodzy Warszawiacy, ale to powstanie gówno było warte. Nie dość, że upadło to jeszcze spowodowało śmierć wielu osób w tym kobiet i dzieci! To są FAKTY! Warszawa nic na tym nie zyskała, co najwyżej zyskali Czerwoni, którzy mieli mniej Niemców do wybicia. Nie widzę, żadnych korzyści z tego powstania i tym bardziej nie rozumiem dlaczego co niektórzy próbują "świętować" jego rocznicę. Oddają hołd? Dlaczego? Podczas bitwy pod Kircholmem Polacy osiągnęli wielki sukces i nikt tego nie świętuje. To samo z Bitwą pod Grunwaldem. Przynajmniej byłoby co świętować. A tutaj mamy dzień narodowego smucenia się. Po prostu super! Dołóżmy do tego rocznicę stanu wojennego, rocznice śmierci Kaczyńskiego itd. to wyjdzie na to, że Polacy mają w genach świętowanie porażek. Nie znam drugiego takiego kraju, wszędzie raczej świętuje się sukcesy, a tutaj się o nich zapomina. Mało osób wie, że mieliśmy trzy powstania zakończone sukcesem. Również ginęli tam ludzie, i ginęli jako Ci, którym coś się udało zrobić, a teraz nikt o nich nie pamięta. Za to pamiętamy ludzi, którzy poszli się bić bez szans na zwycięstwo, przy okazji powodując całkowite zniszczenie stolicy. Nie byli tego świadomi? Czołgi, lotnictwo, dobrze wyszkoleni i wyposażeni żołnierze przeciwko garstce osób z kilkoma karabinami. Nie trzeba tego więcej komentować.

piątek, 3 sierpnia 2012

Koniec z basenem

Słowo się rzekło, było wielkie picie. Na każdego przypadało ok. pół litra wódki. Przyszedłem na balkon w bardzo ciekawym momencie. Ktoś pił wódkę i nie minęła sekunda i ją zwrócił na barierkę balkonu... Dobrze, że pod ręką był wąż, którym wcześniej była napełniana woda w basenie.

Chwilę później ktoś nalał wódkę dla mnie. Byłem silny, wypiłem tylko trzy kieliszki i powiedziałem "nie". Gość który wcześniej pozbył się alkoholu ze swojego organizmu zaczął się rozbierać. Nie wiedziałem o co chodzi, ale już po chwili wszystko stało się jasne. Facet rozpędził się i skoczył do basenu, przy okazji obijając swoje cztery litery.

Potem było jeszcze gorzej. Na balkonie było coraz więcej butelek, część z nich się rozbiła, ktoś pokaleczył sobie nogę i zrobił krwawą ścieżkę przez cały korytarz. S. najpierw rozwalił krzesło na balkonie, a potem poszedł do składu MoD, otworzył śrubokrętem łazienkę, gdy MoD brał prysznic, wszedł tam i zaczął tańczyć.

Impreza wygasała, a syf był olbrzymi. Znając życie wiedziałem, że te lenie niczego nie posprzątają. Byłem ciekaw kiedy wreszcie poniosą konsekwencje.

Długo czekać nie musiałem, rano o 8. niemal równocześnie zadzwoniły telefony do S. i do M. Dostali wezwanie od kierowniczki. Chwilę wcześniej próbowałem ich przekonać, żeby posprzątali. Okazało się, że kierowniczka chce ich dyscyplinarnie wyrzucić z akademika. Straszenie to standard i wiadomym było, że nie wylecą, ale konsekwencje są tragiczne - trzeba było usunąć basen z balkonu. Ci idioci nigdy nie uczą się na błędach!

W pracy znowu było luźno, a zaraz po powrocie postanowiłem pojechać do domu. Wybrałem chyba najgorszy możliwy moment, bo w drodze na przystanek towarzyszyła mi potężna ulewa z częstymi błyskawicami. Nie wiem jak to się stało, ale w którymś momencie po raz n-ty zgubiłem parasol, najprawdopodobniej w busie. To już jest podejrzane. Nigdy nie używałem jednego parasola więcej niż 10 razy.

A teraz jestem bardzo zmęczony i mam ochotę się wyspać.

czwartek, 2 sierpnia 2012

Nie przechodzić na zielonym!

Jest mi cholernie przykro. Podczas gdy ja siedzę w pracy, w Kostrzynie zaczyna się Woodstock. Żałuję, że nie mogę tego zobaczyć na żywo. Myślałem o tym przez cały rok. Dużo moich znajomych tam jest i pewnie zastanawiają się dlaczego mnie nie ma, a może zamiast tego bawią się?

Dziś na śniadanie zrobiłem sobie kolorowe kanapki. Miałem trochę czasu, więc dodałem kolejny wpis do działu "Filmy", potem standardowy i znany scenariusz.

W pracy jak zwykle wesoło, nikt nie wie co się dzieje, a gdy już wszystko ogarnąłem, to pod koniec dnia przypadkowo wyczyściłem wszystkie tabele w bazie danych. Dziękuję współczesnej technologii, za to, że w miarę szybko udało się odtworzyć bazę, chociaż nie do końca. Pełno errorów i warningów, będzie trzeba to wszystko dokładnie przeanalizować. A było już tak ładnie...

Po pracy kupiłem zapiekankę i czekałem z kolega na autobus. Spotkaliśmy dziwnego faceta, który zatrzymywał wszystkie busy i odgrażał się kierowcom. Dziwię się, że kierowcy mieli do niego taką cierpliwość.

Przechodziłem przez przejście dla pieszych i w pewnym momencie znikąd pojawił się rozpędzony samochód. Żeby była jasność, miałem zielone światło. Brakowało dosłownie kilku centymetrów, żeby przejechał mnie, kolegę i jakąś babcię.

Po drodze do akademika kupiłem dwa piwa, które później wynagrodziły mi cały upalny dzień. Próbowałem na chwilę się przespać, ale pomimo senności, nie byłem w stanie zasnąć. Byłem u S i dowiedziałem się dwóch rzeczy. Po pierwsze jego współlokator już się wyprowadził, po drugie dzisiaj jest ostre picie. Każdy kupił butelkę wódki, a w tym momencie na balkonie siedzi osiem osób.

Zacząłem czyścić basem, czym wzbudziłem sensację na ulicy, jacyś turyści zaczęli nam nawet robić zdjęcia. Wkurzyłem się jednak i odpuściłem, bo nikt mi nie chciał pomóc, a basen siedział na tyle długo, że trochę zaczął pleśnieć.

Wczoraj miałem okazję przekonać bliżej poznać współlokatora MoD. To popieprzony człowiek. Nie dość, że przedstawiał mi się już trzy razy, wita się co dziesięć minut, to jeszcze bez przerwy pali kadzidełka. W tym pokoju nie da się wytrzymać, to jakaś komora gazowa. To zabawne, zawsze w tym składzie mieszkali dziwni ludzi, ten współlokator idealnie pasuje do tego miejsca.

środa, 1 sierpnia 2012

Drugi dzień regularnej pracy

Chyba zbyt poważnie podchodzę do mojej pracy. Jest łatwiej niż podejrzewałem, dzisiaj było bardzo przyjemnie. Pół dnia spędziłem w biurze i nie musiałem nawet myśleć. Bałem się trudnych rzeczy, a okazało się, że jest wszystko jest intuicyjne.

Gorzej jest po powrocie do akademika, człowiek od razu robi się senny. Wczoraj próbowałem walczyć z tą sennością robiąc sobie mały trening. Byłem tak wykończony, że zasnąłem przy komputerze.

No właśnie teraz moje życie jest całkowicie związane z komputerem, prawie od niego nie odchodzę. Mam mało czasu dla siebie. Zawsze pozostają weekendy, które w świetle tej pracy będą naprawdę cenne. Z przyjemności, na które mogę sobie pozwolić jest wypicie piwa, zjedzenie nektarynek, poskubanie słonecznika i rozmowy balkonowe z kolegami.

Najważniejsze, że dobrze zarabiam i to już na starcie. Firma ma potencjał, więc kto wie - może warto byłoby zostać w niej na dłużej. Informatyka była strzałem w dziesiątkę, szkoda tylko, że na studiach nie nauczyłem się niczego, co teraz mogłoby się przydać.

Dowiedziałem się dzisiaj, że jak dobrze pójdzie, to jest szansa, że za kilka miesięcy dostaniemy samochód firmowy, żeby dojeżdżać do pracy. Mamy dość daleko, a mieszkamy w podobnych okolicach, więc to byłoby dużym ułatwieniem. Podejrzewam jednak, że nadużywalibyśmy naszego przywileju....

Makaron już dochodzi, wiec zaraz najem się jak świnia. Mam nadzieję, że S. nie zapomni kupić mi piwa.